Standvastig.

Met standvastigheid lijken er soms verschillende kampen te (blijven) bestaan. Ik weet niet goed wat ik er van denken moet, want zelf zo denken kan ik niet. Het element ‘concurrentie’ wordt ons door de buitenwereld opgelegd. Diegenen die niet in kampen denken vormen daarmee ook een ‘kamp’; het kamp met de onafhankelijke denkers.

Tegelijkertijd ontstaat er lucht. Er ontstaat ruimte om duurzame dromen uit te laten komen met een besef dat wat er veranderd is door de COVID-pandemie, ook aan zorgverbetering onderhevig is. Dat we dit soort veranderingen dus zouden moeten accepteren, als ware dit het nieuwe normaal, is voor mij wat gek. De versnelde ontwikkeling in digitale communicatie heeft iets positiefs en negatiefs, maar maakt soms de stap naar real-life ietwat ver. Dat we hier terugkerend weer meer aandacht aan besteden zouden moeten, is voor mij een nieuwe pré.

Dan houd ik me vast aan de sport. Het liefst de verhalen van sporters zelf. Omdat hier gelukkig ook vaak een gezonde winnaars mentaliteit is terug te lezen. Of naar sommige politiek waar ook positiviteit en een element van moraliteit in is verweven. Ik kijk naar de schoenen die komende winter weer in de mode gaan zijn. Als vanouds, de loafer, maar dan toch weer net iets anders en van deze tijd. Op de achtergrond hoor ik vogels. We vervolgen ons onderzoek over de (lange) overlevers en bij wie de dood en het leven blijvend met elkaar verweven zijn.