Compassie.

Vanochtend vroeg genoot ik van het vroeg aan het water zijn. Van de dauw hierboven, alle druppeltjes in de lucht. Van de zon die hier zo mooi tussendoor scheen. Het was een prachtig plaatje en het voelde prettig fris. Zo bleef dat gedurende een uurtje bestaan totdat het langzaamaan weer wat warmer werd.

En terwijl ik aan het hardlopen was, dacht ik na over afgelopen week. Over de rol van compassie in deze COVID-periode voor patiënten en collega-zorgverleners. Ik denk oprecht dat we hier meer mee kunnen doen in de gezondheidszorg. Binnen de palliatieve zorg, maar eventueel ook daarbuiten. In ieder geval ook de groep patiënten die nog een behoorlijke tijd te leven heeft.

Met gedeeltelijke online meetings worden er nu veel visites en overleggen in ziekenhuizen afgelegd. Naast de afwezigheid van real-life contact heeft het ook voordelen, zo blijkt. Maar steeds blijf ik op dat contact steken. Hoe zal isolatie nu voor patiënten zijn? En wanneer ze weer thuis zijn? Er komt nu een ander jaargetijde aan met mogelijk een nieuwe frisse wind door de opgedane indrukken van de afgelopen pandemie.

Zie o.a. van Waart H. et al.Effect of low-intensity physical activity and moderate- to high-intensity physical exercise during adjuvant chemotherapy on physical fitness, fatigue, and chemotherapy completion rates: Results of the PACES Randomized Clinical study.J Clin Oncol. 2015 Jun 10;33(17):1918-27.