Vlinders.

Zoals de zachte nachtgeluiden, Stil kunnen komen dwalen in je droom, Brengen gedachten je soms in beweging.

Dat moeders ook dood kunnen gaan. Dat vaders wel eens kunnen huilen. En dat je nooit helemaal weet wat er komen gaat.

Hoe kun je een gedachte laten zwijgen? Het zijn net vlinders: Kun je vlinders slaan?

Je wilt gewoon dezelfde zijn. En dat niemand weg zal gaan.

Dit gedichtje kwam ik even geleden tegen en kan in bepaalde fases van intens verdriet denk ik goed iemands gedachten vangen. Net zoals je in een latere fase van verdriet het leven graag vaak weer op wil pakken. Op een manier waardoor die gedachten (ook diegenen die niet als een vlinder vormgegeven zijn) langzaam meer op de achtergrond aanwezig zijn en een andere vorm kunnen innemen.