Rouw en doorleven.

Daar zijn wij al enkele jaren mee bezig, met dit thema.

Daarvoor hebben we geen checklist van 44 suggesties nodig, zoals die afgelopen weekend in de Volkskrant vermeld stond. Checklisten die soms enigszins dogmatisch overkomen, en waarbij je eerder een tegengesteld effect aan het bewerkstelligen bent lijkt, doen mij in ieder geval geen goed. En is dat niet het enige wat je ook als rouwende wenst, een goed en vertrouwd gevoel ervaren in een wereld waar je op dat moment van helemaal niks meer zeker bent?

Natuurlijk staan er ook behulpzame teksten tussen, en Manu Keirse is bijvoorbeeld een hele ervaren rouw deskundige rondom dit thema. Maar, wanneer de toon in deze kranten-teksten steeds bevelmatiger wordt, lijkt alles wat er belangrijk is rondom een thema als verdriet, zoals ruimte voor de ander, interactie en een gevoel van vertrouwelijkheid, verre van aanwezig.

Relaties, er kunnen zijn voor iemand lijkt dan het belangrijkste wat telt. Hoe meer je dat gaat protocoliseren hoe minder de kans bestaat dat dit ook het beoorgde effect heeft bij de persoon die met verdriet aan het torsen is.

Optimisme is daarbij een belangrijk vertrekpunt en het vermijden van zwartheid vormt daarbinnen een heel belangrijk uitgangspunt. Dat doen we niet door lastige thema’s te mijden, maar wel door juist met een optimistische vibe ruimte te kunnen geven aan dat waar je als rouwende tegenaan loopt of liep.

Nu weet ik dat media wisselt van dag tot dag, maar sommige thema’s verdienen toch wel meer respect dan zoals deze nu soms worden uitgedragen zo waar. Graag niet aan alles een negatieve draai geven waar dat mogelijk is, terwijl ons voornaamste doel is om (ook met klassieke muziek) mensen weer iets meer terug te laten gaan naar de basis en niet mee laten slepen door media en ander gekissebis.