Plots.

Afgelopen weekend las ik veel over rouw, over de plotse overlijdens die er in 1 weekend hadden plaatsgevonden. Ik had er eerder al iets over geschreven als contrast met patiënten waarbij geleidelijke achteruitgang maakt dat iedereen, inclusief de patiënt zelf, zich kan voorbereiden op een overlijden. Bij rouw richt de zorg zich op nabestaanden, en afhankelijk van de ernst van de situatie, op de gepleegde moord. Een totaal andere situatie dan patiënten die zijn overleden na een langdurig ziekte-traject maar daarmee niet minder heftig. Ons onderzoek laat zien dat situaties waarbij de dood zich laat zien, ook veel ruimte geven om te reflecteren op het leven.

Mijn dag start ook. Maar niet zonder het besef dat ik leef. Hoe uitzonderlijk omstandigheden soms ook kunnen zijn. Licht wil ik dit stukje eindigen. Met een glimlach.

Zie o.a. Wijnhoven MN, Terpstra WE, van Rossem R, Haazer C, Gunnink-Boonstra N, Sonke GS, Buiting HM. Bereaved relatives’ experiences during the incurable phase of cancer: a qualitative interview study. BMJ Open. 2015 Nov 25;5(11):e009009 Carver CS, Scheier MF, Segerstrom SC. Optimism. Clinical Psychology Review 2010;30(7):879-89.