Vooruitgang.

Een warm, relaxed en knorrend bolletje kat zit er bij me. Een graadmeter is het, voor de atmosfeer van nu. Dat die goed is.

Progressie. Ook met mijn arm. Eenzelfde bevinding als een paar maanden geleden merk ik namelijk op. Dat het allemaal iets lichter gaat dan voorheen.

Wanneer ik genoeg slaap (Voor mij is het net als lachen, écht een medicijn), voelt mijn arm even zwaar (of licht) als de linker en ben ik me daardoor niet meer altijd van mijn ‘arm’ bewust.

In de spiegel kijk ik. De onnatuurlijke kronkel waardoor ik mijn armen niet meer recht langs elkaar kon houden is weg; kaarsrecht houd ik ze langs elkaar. Progressie. Weer realiseer ik me dat het die progressie is, wat maakt dat je gestimuleerd wordt om weer meer te gaan handelen en doen. Met ruimte voor andere dingen.   

Ik lees 5 redenen waarom we ook vanuit een gezondheidsoogpunt sauna/wellness gelegenheden weer open zouden moeten laten gaan. Het sluit mooi aan bij de oproep om niet alleen te boosteren, maar er ook voor te zorgen zelf in een zo fit mogelijke conditie te blijven bestaan.                                                      

Blij. Ook op dat wat we voor elkaar hebben gekregen. In onderzoek, en de implementatie daarvan in de praktijk. Dat we bevindingen van niet meer te genezen patiënten soms ook door kunnen vertalen naar andere groepen in de maatschappij. Dat is een winst en een win-win. Opdat we snel van nog meer output genieten gaan.   

Het warme bolletje kat heeft zich ietsjes verplaatst. Samen. In gedachten verder schrijvend aan de rode lijn. Voor een korte en lange termijn. #Amsterdam

Zie o.a.                          Buiting HM, van Ark MAC, Dethmers O, Maats EPE, Stoker JA, Sonke GS. Uitdagingen voor patiënten met een langdurig traject van niet meer te genezen kanker: Een etnografische studie in een kanker centrum in Nederland. NVTPZ; 2019 (16);2.