Licht.

Tik ik de woorden nu op het scherm. Dat is veranderd met even geleden. Gisteren keek ik namelijk terug naar wat ik enkele dagen geleden geschreven had. Op papier. Enkele krabbels, ter voorbereiding van een overleg. Het was bijzonder lastig te lezen. Nu niet meer. Het lijken niet meer de krabbels die ik eerder met moeite had neergepend. Ik kan mijn arm weer licht bewegen.

Voorzichtig til ik iets op, en snijd ik groente en fruit ook weer met rechts. Zacht maar met kracht, want, het lukt. Het gekke is dat ik me nu al niet meer kan voorstellen dat dit 2 dagen geleden anders was. Dat het toen niet ging, en dacht ‘het lukt me gewoon niet’. Ik houd mijn arm ook nu nog, deels slingend bij me. Maar wat ik me realiseer is ‘dat het beter in plaats van slechter gaat’ mijn grootste motivator is.

Is dit anders bij patiënten die langdurig en chronisch (niet meer te genezen) ziek zijn? Bij hen zijn er natuurlijk ook goede en minder goede momenten; Goede medicatie kan dan bepalend zijn in hoe het met hen gaat; in hoe zij een volgende ziekte-fase doorlopen. Met lange periodes dat het goed gaat, vaak samen met medicatie, draagt dit bij aan een goed en gezond leven. Het heeft me aan het denken gezet.

Licht draai ik mijn lichaam, kijk ik naar buiten, naar een school. In de ramen zie ik mijzelf zitten, een weerspiegeling. Over een klein half uurtje zal het er drukker zijn. Dan zijn de leerlingen weer gestart. Alles gaat gelukkig weer van start, van school tot werk; van toegang tot openbare gebouwen tot winkels. En wanneer je weer ergens naartoe kunt gaan zonder restricties, realiseer je je weer hoezeer we dit hebben gemist.

Gelukkig blijven sommige dingen onveranderd en helder, altijd, licht en met zicht.