Goede zorg.
Kan alleen worden gegeven door al die helden op de achtergrond. Na zelf enkele weken in de praktijk te hebben gestaan realiseer ik me hoeveel dat is. Ik realiseer me ook hoeveel tijd het geven van goede zorg in beslag nemen kan en daarmee met de vele zorgverleners een kostenplaatje met zich meeneemt. Als relatieve buitenstaander heb je soms geen idee. Nu realiseer ik me weer dat voordat de juiste brieven bij de (huis)artsen liggen, de zorg is afgestemd met onder andere de eerste lijn, en de patiënt de afdeling kan verlaten je met gemak enkele dagen verder bent.
Als onderzoeker wil ik hier graag iets mee. Ik wil iets creëren en uitdragen van dat wat ik heb gezien. De patiënten die we hebben behandeld fascineren me. Ik ben benieuwd hoe het met een patiënt gaat die meer dan 2 weken op een afdeling heeft gelegen en slechts langzaam herstellende was. Het ging hier om een patiënt die tussentijds het ziekenhuis al eens had verlaten maar door een terugslag de volgende dag al weer was teruggekeerd. Het ging om een patiënt die nu thuis zit en de komende weken nog intensief zal worden begeleid en verzorgd.
Poliklinisch wordt een patiënt als deze vaak wel terug gezien, maar op de afdeling ziet men deze patiënt dan niet. Als zaalarts en als verpleegkundige ben je slechts gedurende korte tijd uitvoerig betrokken bij een patiënt; na deze opname ga je verder met een van de vele volgende patiënten. Bij die volgende patiënt volgt weer een vergelijkbaar ritueel. En langzaam word je zo meer ervaren en lijkt de mens achter de patiënt daarmee een steeds belangrijkere plek te krijgen.
Natuurlijk gaat het in de zorg, net als binnen onderzoek, in zekere zin om productie. Er moeten tenslotte patiënten worden behandeld en verzorgd. Op een oncologische dagbehandeling krijgen zorgverleners maar een beperkte tijd voor iedere patiënt. De kunst om iedere patiënt dan van goede zorg te blijven voorzien, vraagt om compassie. Juist het compassie element lijkt garant te staan voor het kunnen geven van zinvolle zorg versus productie. Vanuit die ‘compassie lens’ voel ikzelf ook minder behoefte om een patiënt als ‘onderzoeksobject’ te zien, m.a.w. hiermee iets uit te willen dragen. Ik zie vooral een mens.
Zie o.a. van der Wel MC, Sonke GS, Keijzers G. Kritische dokters en cognitieve bias. NTvG; 2018;162:D3604.
