COVID is waardevol.

Van de extra vrijheid door vrijgekomen restricties geniet ik. Tegelijkertijd besef ik dat er nog veel meer zou kunnen als iedereen uit de nog steeds aanwezige restrictieve COVID-gevoels-bubbel kruipen kan.

Ik sta er daarom niet achter om deze periode te negeren alsof de oorlog vele graadjes erger is, alsof er niks met iedereen is gebeurd. Dat klopt voor mij niet. Het is toch niet voor niks dat wij met dank aan een van onze farmaceutische sponsoren verder exploreren wat deze periode met mensen heeft gedaan. En het is voor mij ook niet voor niks dat ik een stukje citeerde uit het boek van René ten Bos ‘Na een crisis, aansluitend een volgende crisis (de oorlog) is als olie op vuur’.

Ik vind het onvoorstelbaar wat er op dit moment allemaal gebeurt, hier in Nederland alswel in Oekraïne, Rusland en omringende landen. Maar ook de reacties hierop. Alsof we niet meer spreken over ménsen. Dat het digitale tijdperk, wat door afgelopen COVID-periode enkel een groter onderdeel is geworden van ons bestaan, daarin stuurt is denk ik een belangrijk element.

We hebben als samenleving niet de tijd gehad om te verstillen en te beseffen wat dit met ons heeft gedaan (Bos). Althans, die mensen die al die tijd ook in de frontlinie stonden en met man en macht voor een blijvende hoog-kwalitatieve gezondheidszorg in Nederland vochten. Maar, ook iedereen die lange tijd in restricties heeft geleefd, en veel minder mensen heeft gezien dan voorheen. Iedereen lijkt op een bepaalde manier ‘verhard’. Ze beargumenteren hun oordeel voor een belangrijk gedeelte op digitale berichten, en de menselijke/zachtere interacties waren lange tijd afwezig.

Zie o.a. CBG. 1000’ste college vergadering. Charles, C. Shared decision-making in the medical encounter: What does it mean? (or it takes at least two to tango). Social Science and Medicine (1997).