In de trein.
Toen ik afgelopen week vroeg op pad was, in de trein zat, het buiten nog schemerig was, je iedereen weerspiegelt zag in de ramen, borrelde er direct ook een soortemet van vertrouwelijkheid in mij op. Als ware ik in een niet-restrictieve periode, waar je niet na hoefde te denken over virussen en wat al niet meer. Het was nog écht vroeg. Dus, de mensen die er zaten, waren, net als ik, onbezorgd aan het wakker worden, zo leek. Een kopje koffie voor zich, een krantje naast zich en vrijwel allemaal op pad naar werk. Althans, dat leek het tijdstip aan te wijzen.
En terwijl er op dit moment toch nog steeds geluiden te horen zijn van wat er nog niet mag als gevolg van afgelopen periode, en ik soms zelf ook verwonderd ben over de keuzes die er worden gemaakt, ben ik toch ook vooral positief verrast in wat er allemaal wél kan. Iedere keer wanneer ik een winkel binnenloop en niet continu een kapje hoef te dragen, niet in de rij hoef te staan, een bezoek niet vooraf hoef te reserveren, weer mensen mag bezoeken, is er dat besef.
Lachen moest ik om artikelen in de Volkskrant van afgelopen weekend, verrast was ik af en toe ook. Alsof ik direct naar iemand toe zou willen snellen. Ontroerd, alsof we soms onbewust eenzelfde gevoel bij elkaar teweeg brachten. Dat de artikelen in de Volkskrant weer gevarieerder lijken te worden, vanzelfsprekend omdat ieders omgeving ook weer een stukje gevarieerder wordt, vind ik positief om te zien.
Dit gebeurt dus in de trein, in de ochtend, wanneer je nog volop de tijd hebt om te mijmeren. Een paar stoelen verder zag ik op dat moment een man zitten, de kleur blauw die hij droeg viel positief op. In eenzelfde mijmer-stand leek hij te zijn beland en er was een blik van herkenning. Ik ga de Tumortapes afluisteren, geïnspireerd door het begin; nadenken over een podcast rap. De column van Reesema nalezen, geïnspireerd en bewogen door de tekst. Maar, nu eerst aan de studie en een nieuw stukje onderzoek. Nog even ploeteren, opdat we snel nog meer kunnen versterken.
#Team.
