Survival.

Wij richten ons op leven. Op survivallen in de positieve zin van het woord. Mensen die anderen metaforisch als ‘dood’ bestempelen zijn zelf denk ik een beetje dood. Daar gaat zo veel negativiteit vanuit en daarbij wordt er zo weinig vooruit gekeken dat de energie als ik me er niet met al mijn kracht tegen weer, door verpletterd wordt.

Liever geen 39 of machts (geen rouw)lust. Want bij iets als verdriet hoort er denk ik niet iets van nuts aanwezig te zijn. Dan is support op een hele andere wijze ontstaan en zal de support ook niet doen wat je van goede support die intrinsiek wordt geleverd verwachten kunt.

Of er dan iets veranderd is? Ik weet het niet. Dat er vele groepen bestaan en dat iedereen iets anders belangrijk vindt, is een feit. En dat is natuurlijk ook alleen maar aanvullend en inspirerend.

Dat hoeft niet per sé groots of fabrieks te zijn, omdat goede zorg en niet enkel productie een vertrekpunt kan zijn. Zo houd ik van dans maar niet van het gedans wat ik nu om me heen zie, en al helemaal niet van mensen die bijna met trots copy-paste, en cashend van alles naar buiten dragen bovendien. Ik snap dat niet. Nog steeds niet. Het draagt nergens aan bij behalve negatieve energie.