Verantwoord.

[Deze blog schreef ik jaren geleden. In het kader van ons nieuwe artikel, Natural, voeg ik deze nogmaals bij.]

‘Iedere week koop ik voor 20 euro aan fruit op de markt’. Hij wijst naar de avocado’s, mango’s en bananen die op de vensterbank liggen. Hiervan maakt hij iedere dag een smoothie. ‘Ik ben genoodzaakt een smoothie te gebruiken. Het is het smeermiddel voor mijn vernauwde keel door de kanker’. Hierna gaat het eten veel gemakkelijker, en kan deze patient met uitzondering van grof voedsel vrijwel alles eten.

‘We doen dit samen’. Hij refereert naar het gehele behandel-traject dat hij samen heeft doorlopen met zijn behandelend artsen. Natuurlijk is er geen wetenschappelijk bewijs dat deze smoothies helpen, maar op hem hebben ze in ieder geval een heel positief effect. Het drinken van een smoothie lijkt daarmee bijna op het delen van een maatschappelijke verantwoordelijkheid. ‘Ik krijg een dure behandeling, dan is het mijn taak om mijn lichaam gezond te houden’.

Daarnaast zijn smoothies ook van zichzelf gezond. Deze patiënt let goed op zijn gezondheid, en ziet dit ook als zijn taak. Hij is mogelijk niet op de hoogte van de grote aandacht die er op dit moment is voor preventie. Hij volgt zijn eigen gevoel. Hij drinkt de smoothies om daarna beter te kunnen eten. Daarnaast wil hij een tegenprestatie verrichten en zelf wat grip op de situatie houden. Dat doet hij bij voorkeur door goed voor zijn eigen gezondheid te zorgen. Dit is dus helemaal zijn eigen keuze. Dat is net iets anders dan patiënten verantwoordelijk stellen voor hun eigen gezondheid; of van patiënten verwachten dat zij alleen maar gezond zouden moeten eten omdat daarmee in de toekomst gezondheidskosten kunnen worden bespaard.

Als ik denk aan deze patiënt zie ik niet direct beweeg- en voedingsprogramma’s om de patiënt van goede (na)zorg te voorzien. Ik denk aan een patiënt die na een lastige periode van behandelingen een eigen oplossing heeft bedacht. Ik geloof in zowel eigen als maatschappelijke verantwoordelijkheid, maar ik geloof ook dat het allemaal net wat gemakkelijker gaat wanneer je daarbij zelf die eerste stappen kunt zetten, of wordt gemotiveerd om dat te gaan doen. Dan volgen die interventie-programma’s als vanzelf. Of misschien zijn die dan wel niet altijd nodig. Deze patiënt is hierin wat mij betreft een mooi voorbeeld.