Genees kunst (3).

Met leven. Met een grijs-oncologisch gebied waarbij we iedereen die hier als patiënt of naaste bij betrokken is, zoveel mogelijk welzijn mee willen geven. Wat onprettig dat er nog steeds zoveel terug wordt gegaan naar een verleden. En dat er daarnaast nog steeds van allerlei strijd wordt gecreëerd die helemaal niet nodig is, en alleen maar zorgt voor negatieve energie, financiën die veel beter besteed kunnen worden en een belemmering zijn op welzijn.

De Helen of Heleen groep houden zich, wat de naam enigszins verhult, mogelijk bezig met een onderdeel van de dood die ietwat morbide is. Wij richten ons op welzijn en herstel van ziekte op een manier waarop iets goeds niet weggezet hoeft te worden als iets banaals zowaar. Met onze eigen jas die we aan de kapstok ophangen in plaats van te spreiden op een bank, richten wij ons op verdriet. We spreken ook niet over gedoe en een pisvlek op die bank, omdat het niet eens in ons op komt om hier op deze manier over te spreken bij een thema als verdriet.

Gedurende een oncologisch traject is verdriet voor patiënten een belangrijk aspect dat aandacht krijgen mag. En voor nabestaanden geldt dit natuurlijk na een overlijden zowaar. In een optimistische, dus niet de alsjeblieft variant. Dus daar waar er aan verdriet ook een positief element meegegeven kan worden, bijvoorbeeld omdat dit kenmerkt dat dit een onderdeel van liefde was. Klassiek, zonder anderen zwart proberen te maken, want daarmee sta je zelf toch ook niet sterker en is ongeloofwaardig, denk ik dan maar. Ter inspiratie sturen we nog enkele pins ‘to explore’.

We keep on running.

#GGG. #Adults. #Optimisme. #Amsterdam (AVL). #Leven. #Westerse Geneeskunde.