Doordenken.

Dat kan heel leuk zijn, als je hier op een positieve manier mee aan de slag gaat. Maar er kunnen ook rare dingen gebeuren, als mensen er heel iets anders bij interpreteren gaan en stadiëring van kanker bijvoorbeeld plots met suïcide wordt geassocieerd. Dat is wel heel morbide, denk ik dan maar.

Het enige waar wij graag aandacht voor hebben, in deze context althans, is de bewoording die er gebruikt wordt naar patiënten toe wanneer zij een al dan niet uitgezaaide vorm van kanker hebben, en dan (onterecht) iemand een palliatieve diagnose verkondigen, wat natuurlijk altijd kan gebeuren, iemand geen goed doet. Los van het feit dat dit iets is wat tussen verschillende typen kankers en al helemaal bij verschillende ziekten op een geheel andere manier geïnterpreteerd kan worden.

Daarbij speelt er naast de bewoording ook nog de sfeer in het gesprek een rol, en wat je hiernaast nog aan een patiënt vertellen wil. Het vertrekpunt is toch die allereerste bewoording rondom de diagnose. Dat mensen vanuit de praktijk hier op een andere manier naar kijken dan vanuit onderzoek, maakt dat er onnodige ruis ontstaat. Daar waar je als zorgverlener aandacht hebt voor de patiënt, de behandeling van de kanker en de naasten en al dan niet aanwezig verdriet, kunnen onderzoekers hier soms op een geheel andere manier naar kijken. En ook daar wisselt de discipline, en kunnen sommige filosofen hier vanuit hun denken ook weer verfrissende inzichten in bieden. Kortom, dit is geen gebied die heel gemakkelijk is te kaderen, en deels afhankelijk vanuit welke discipline hier naar gekeken wordt.

#Leven.